Είναι τοίς πάσι γνωστό,ότι τα οικονομικά προβλήματα της Ελλαδας λύνονται με γνώσεις πρωτοετούς φοιτητού οικονομικής σχολής.Το θέμα είναι αν υπάρχει η πολιτική βούληση και ικανότητα για να εφαρμοστούν αυτές οι ήδη γνωστές λύσεις.Σαφέστατα όταν 50 ολόκληρα χρόνια δεν υπήρξε ποτέ αναπτυξιακή πολιτική και ό,τι προσπάθεια πήγαινε να γίνει απο τον ιδιωτικό τομέα πρός αυτή τη κατεύθυνση (αυτοκινητοβιομηχανιες τη δεκαετια του 70 και 80 π.χ.),κατέληγε στο θάνατο,πώς να μη φτάσει αυτή η χώρα στα σημερινά χάλια της ουσιαστικής χρεοκοπίας αφού πλέον οι δαπάνες είναι ανεξέλεγκτες και δανειζόμαστε συνέχεια και με πιό δυσμενείς όρους για να καλύψουμε μισθους και συνταξεις.Συντάξεις, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που έχουν δουλέψει 15 χρόνια και βγήκαν στη σύνταξη λόγω ευνοϊκών διατάξεων ή γιατί έπρεπε να δοθούν συντάξεις σε ένα σωρό δήθεν αντιστασιακούς και άλλες τέτοιες στρεβλώσεις, χωρίς ποτέ να υπάρχει αναλογιστική μελέτη για το πού πάμε στα επόμενα χρόνια σχετικά με τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων ,στα οποία σημειωτέον δεν υπήρξε ποτέ επαγγελματική διαχείριση των πόρων τους,αφού δεν υπήρχε και εποπτική αρχή για κάτι τέτοιο,λαμβανομένου υπόψη και της σταθερής υπογεννητικότητας πλέον(στην οποία επίσης δεν υπήρξε ποτέ,ακόμη και τώρα πολιτική ανακοπής της). Μισθούς,γιατί καθημερινά εμφανίζονται στο ημερήσιο τύπο και όχι μόνο,άρθρα που δείχνουν ότι σ' αυτή τη χώρα δεν είναι γνωστό πόσοι οργανισμοί υπάρχουν, με πόσους υπαλλήλους,για να μην αναφέρουμε τις επιπλέον αμοιβές που προκύπτουν λόγω χιλιάδων επιτροπών,αναγκαίων και μή.Φυσικά όλα τα παραπάνω αναφέρονται στο μεγάλο ασθενή αυτής της χώρας που ακούει στο όνομα ελληνικό δημόσιο.Αυτό είναι η καταστροφή αυτής της χώρας μαζί με τους εκάστοτε πολιτικούς που το ανάθρεψαν και το γιγάντωσαν και τους αντίστοιχους εργατοπατέρες που το μόνο που διεκδικούν είναι περισσότερα κεκτημένα και καθόλου δουλειά και εξέλιξη.Οι λεγόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι σε αυτή τη χώρα,όσοι δηλ.έχουν μονιμότητα γενικότερα μαζί με τους συμβασιούχους στόν ευρύτερο δημόσιο τομέα ανέρχονται στο 1.500.000 ανθρώπους.Το δέ σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας είναι 3.500.000 άνθρωποι.Δηλαδή οι μισοί πρέπει να δουλεύουν,να παράγουν (τρομερά δύσκολο σε μία χώρα με κατ' ευφημισμόν ελεύθερη οικονομία αφού το 60% του ΑΕΠ προέρχεται από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα και δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα)και να φορολογούνται τόσο καλά, ώστε να πληρώνονται οι μισθοί των άλλων μισών που είναι στο δημόσιο τομέα και ουσιαστικά ελάχιστοι απο αυτούς παράγουν κάποια υπηρεσία ώστε να μην είναι πληθωριστικός ο μισθός τους σε σχέση με τούς άλλους που δεν παράγουν τίποτα παρά μόνο στρεβλώσεις και άρρωστη νοοτροπία.Θά μου πείτε τι να κάνει ο κόσμος που δεν υπάρχουν δουλειές και γι αυτό στρέφεται στό δημόσιο.Λογικό είναι να μην υπάρχουν δουλειες όταν κανείς δε θέλει να στήσει την επιχειρησή του στην Ελλάδα γιατί  είναι αναγκασμένος για το αυτονόητο να πρέπει να συνδιαλλαγεί με το ελληνικό δημόσιο.Χώρια που λόγω χάλια παιδείας δεν υπάρχει εκπαιδευμένος κόσμος για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αγοράς ή βλέπεις ότι όλοι θέλουν με του που θα πάνε σε μια δουλειά,να κουράζονται λίγο,να μην έχουν πολλές ευθύνες και να μη παιρνουν και το βασικο μισθο(αναφερόμαστε σε ένα μεγάλο ποσοστό και όχι για το 100%). Αυτή η νοοτροπία μας οδηγεί να θέλουμε δημόσιο φυσικά,με ό,τι και αν αυτό σημαίνει.Τώρα όμως που γύρισε μπουμερανγκ το πράγμα,να δούμε αμα θα βάλουμε μυαλό ή όχι?Ας διορθώσει λοιπόν το ελληνικό κράτος τις αδυναμίες του και αφού δώσει το καλό παράδειγμα και πείσει για τις προθέσεις του,να ζητάει θυσίες και επιβαρύνσεις απο τον ιδιωτικό τομέα.Στο κάτω κάτω οι φόροι είναι και για έργα υποδομής,εκπαίδευσης,περίθαλψης και ένα σωρό άλλων παροχών που υποτίθεται ότι πρέπει να ανταποκρίνεται ένα σύγχρονο κράτος και όχι μόνο για μισθούς στρατών αργόσχολων και χαραμοφαηδων!!